Nadat we nog via een soort doolhof uiteindelijk bij de kleedkamers terecht waren gekomen, konden we de hal bezichtigen. Het was er behoorlijk druk met allerlei mensen in sportkleren die een shutteltje naar de andere wereld hielpen.
Het juiste veld was inmiddels gevonden en zo konden we goedgemutst aan de wedstrijd beginnen. Dit keer begonnen we eens met de meisjesdubbel. De dames waren blijkbaar met het hoofd nog bij de jongens op school, want de eerste set werd in korte tijd verloren (9-21). Enige goedbedoelde opmerkingen van mijn kant werden ter harte genomen, want in de tweede set lieten de dames zien dat er meer van ze te verwachten valt. Met goed positiespel, minder missers en wat misbruik maken van de iets zwakkere speelster aan het overkant van het net werd het nog heel spannend, maar ging de set helaas toch nog verloren (22-24). Een derde set was eigenlijk heel verdiend geweest.
Op naar de jongensdubbel dus. Aangezien de jongens al bloed hadden geroken van het kleine hulpeloze kevertje, werd die lijn maar meteen doorgezet en zo gingen de jongens heel verdiend aan de haal met de punten (21-13 en 21-12). Het is echt elke keer weer leuk om te zien, dat de tegenstanders die twee ‘kleine’ jongens zwaar onderschatten. De heren staan dan ook bij het inspelen altijd heel andere dingen te laten zien, dan in de wedstrijd. Zand in de ogen strooien van de tegenstander, noemen ze dat.
Toen kregen we even de beschikking over twee velden en dus konden beide dames hun enkelspel afwerken. Anick had een zware tegenstander toebedeeld gekregen. Het meisje kon met een paar ferme klappen behoorlijk indruk maken. Zo veel zelfs dat Anick toch af en toe even met de handen probeerde af te weren. Daar zoiets niet getolereerd wordt door de scheidsrechter (tja, waarom eigenlijk niet?) werden er zo hier en daar wat punten verloren. Desalniettemin maakte Anick een paar knappe punten. Het veld werd wat breed gehouden, de backhand van de tegenstandster opgezocht en zo kreeg ze toch nog loon naar werken (21-10 en 21-9). En dat was echt een knappe prestatie.
Maryse had een wat kleinere tegenstander. Dat dat niet altijd alles zegt, is hierboven al vermeld. In de eerste set was ze goed op dreef en kon ze de set op haar naam schrijven (21-15). Die lijn werd helaas in de tweede set maar eens verlaten (er stonden waarschijnlijk wat jongens langs de lijn...) en zo speelde ze de tegenstander mooi aan alsof ze op het strand stond te spelen. De set werd dus verloren met 17-21. Maar gelukkig, het hoofd werd leeggemaakt en na wat tactische aanwijzingen om toch maar het veld weer lekker breed te houden, maakte ze op knappe wijze een eind aan de wedstrijd door met 21-16 te zegevieren. Dat was haar tweede winstpartij in de singles in deze competitie. Dat smaakt naar veel meer, zag ik in haar dolblije ogen! Proficiat in ieder geval.
De stand was dus 2-2. Het kon nog alle kanten op met de singles van de jongens in het vooruitzicht. Helaas moesten we het wisselveld weer inleveren, dus verder op één veld. Daan verscheen op de baan (en dat rijmt!). Hoewel hij toch echt geen slechte tegenstander had, kon hij toch heel netjes de eerste set op een degelijke wijze binnenhalen (21-13). In de tweede set gooide de tegenstander er nog eens een schepje bovenop en moest er toch enige tijd tegen een achterstand aangekeken worden. Daan bleef echter goed rustig en nadat ik hem nog even erop had gewezen dat de baan niet alleen uit het achterveld bestaat, begon hij als de beste te droppen (echt, Erik Pang kon ze niet aan zien komen!). Zo werd de tegenstander naar het net gelokt, waarop de volgende slag weer in het achterveld verdween. Met deze bloeddorstige tactiek werd de tweede set ook aan Daans racket gehangen (21-15).
Justin kon daarop zijn lusten botvieren op zijn tegenstander. Dat mannetje was echter niet van plan om zich zo makkelijk te laten slachtofferen. De eerste set ging na een aanvankelijke achterstand met goed spel op de backhand van de tegenstander met 21-16 naar Justin. De tweede set verliep net even wat anders. De backhand werd niet zo veel meer gezocht en er werd ook niet zo heel diep meer gespeeld, waarop de tegenstander beter in zijn spel kwam. Gelukkig blijft Justin bij zoiets altijd heel rustig (kuch, rochel en nog meer van die bijgeluiden...) en zo werd het nog heel spannend in die tweede set. Helaas ging de set verloren met 21-19, waarop Daan verzuchtte waarom Justin nooit zo tegen hem speelt als in die tweede set. Vooruit de derde set dan maar. De tactiek van de eerste set werd weer van stal gehaald en hoewel de Marikense boy goed tegenspel bleef bieden, was Justin toch de uiteindelijke winnaar met 21-18.
Kortom, we hadden al minimaal een gelijkspel binnen, want de stand was nu 4-2 voor J4.
Justin en Anick moesten zich in de strijd werpen voor de eerste mixpartij. Nadat Daan nog even de baan moest dweilen, omdat hij dacht in het zwembad te werken, kon de eerste set binnengehaald worden met 21-16. De tweede ging echter totaal onnodig verloren met 23-25. Daar moest natuurlijk een hartig woordje over gesproken worden. Tja, je bent coach of niet! Dat hartige woordje werd ter harte genomen (of was het de angst dat ze terug naar huis moesten lopen?) en dus werd er korte metten gemaakt in de derde set: 21-10. De winst was dus binnen.
Die winst werd nog verder uitgebouwd in de laatste partij van Daan en Maryse. In de eerste set nog een nipte winst (21-19), maar in de tweede set werd met een paar rake klappen van Daan en een paar mooie netballen van Maryse de winst geheel binnengehaald (21-12).
Al met al dus een 6-2 overwinning voor Doorn J4. Ik heb goede wedstrijden gezien. Er werd over het algemeen goed geconcentreerd gespeeld en er was al duidelijk verbetering te zien ten opzichte van de eerste partijen (die trouwens ook niet slecht waren!). Er wordt al veel beter geserveerd door diep achterin te spelen, de dames zijn aan het net alerter geworden en de heren staan goed te kijken waar ze de shuttle de grond in gaan rammen. De mogelijkheden van dit team zijn groot als het getoonde spel gehandhaafd blijft.
Ik dacht op de terugweg 4 kinderen meegenomen te hebben. Dat bleken echter een stel kippen te zijn. Ongelooflijk wat een lawaai die konden produceren. Alle borden werden voorgelezen met luide stem, het gedierte langs de weg van allerlei kleuren voorzien en werd er geprobeerd het lachen in te houden (wat weer jammerlijk faalde). U begrijpt: de sfeer in het team is om te gillen....
Van uw verslaggever ter plaatse – die u voorlopig iets harder moet aanspreken aangezien hij enigszins hardhorend is geworden,
Hans Booij