De wedstrijd startte met de dubbel van Ton en ondergetekende. Na de tegenvallende toss – want niet in ons voordeel – mochten de gasten beginnen. Als ik me goed herinner meteen een netbal, en toen werd ons al duidelijk dat we moesten zorgen dat de tegenstander niet te veel aan de opslag moest komen. Er werd namelijk dermate veel tijd voor de opslag gereserveerd, dat we makkelijk bij de plaatselijke uitbater een kop koffie konden gaan halen en ook nog op tijd terug te zijn om de shuttle te retourneren. Aldus maakten we snel een eind aan de set door met 21-5 te winnen. Martijn stond hierdoor te glunderen langs de zijlijn. Omdat wij aan een wat socialere instelling de voorkeur geven, lieten we de tegenstander in de tweede set mooi met ons meelopen. Om Martijn een beroerte te besparen, hebben we dan toch maar een winnend eind aan de set geslagen met 21-13.
Martijn en Piet deden hun sportieve plicht ook door met 21-9 en 22-20 de 2-0 score voor Doorn op het bord te zetten. Omdat die tweede set te lang duurde, kreeg Martijn nog meer haast en wilde hij graag meteen zijn single spelen. Veel heb ik hier niet van meegekregen, omdat ik zelf op de tweede baan moest shuttlelen. De tegenstanders waren duidelijk gekomen om ergens in de wedstrijd een puntje te pakken, want ze hadden de hele teamvolgorde maar op de kop gezet, zodat ik kon aantreden tegen de nummer 4. De wedstrijd verliep navenant, waarbij ik scheidsrechter Ton af en toe zag wegdommelen. Om te voorkomen dat andere mensen dat ook zou opvallen, moest ik wel snel een eind aan de wedstrijd maken: 21-9 en 21-12.
Martijn bleek op het andere veld intussen de eerste set met 15-21 te hebben verloren en zal daarna gedacht hebben dat een derde set te veel tijd zou kosten, dus gaf hij de tweede set ook maar met 15-21 aan de tegenstander. Enige mathematische precisie kan Martijn niet ontzegd worden!
Ton kon daarna aantreden tegen zijn tegenstander. De jongen vervloekte zichzelf af en toe luid en duidelijk. Hij gaf zo vaak het ‘rotte’ licht in de zaal de schuld van het niet zien van de shuttle, dat we serieus even moeten navragen bij de beheerder om daar naar te komen kijken. Het geschreeuw en gekreun doorbrak blijkbaar ook nog de geluidsbarrière, zodat iemand van het eerste team onze tegenstander een standje moest geven. Daar werd niet al te veel naar geluisterd blijkens het verdere vervolg van de wedstrijd. Ton – indachtig Martijns haast – maakte er toen maar snel een eind aan: 21-13 en 21-2.
Magisch tovenaar Piet kon daarna zijn kunsten vertonen. Regelmatig moest de tegenstander constateren dat de shuttle een heel andere kant op ging dan gedacht en geanticipeerd was. En zag ik daar niet steeds dat minzame glimlachje op Piets gezicht als de tegenstander gedold werd? Toch werd er niet geheel onverdienstelijk gespeeld getuige de setstanden: 21-13 en 21-17.
Al met al verliep de wedstrijd veel te vlot naar onze zin, maar Martijn was in zijn nopjes. Nog twee dubbels te gaan en een stand van 5-1. De partij was al binnen. De laatste dubbels stelden dan ook niet zo veel meer voor (21-19, 21-11 en 21-14, 21-10), waardoor we voor 12.00 uur al richting kantine konden vertrekken om ons vetgehalte weer op peil te brengen. Gelukkig kon ik nog een paar kaashapjes bemachtigen, terwijl bij de andere spelers het kauwen op dooie dieren lekker werd gevonden. Martijn werkte zijn drankje en hapje met spoed naar binnen en vertrok om zich echt in te spannen op de werkplek.
Smashing (Houten) en Castellum (Vleuten) maken er samen met Doorn een spannende serie wedstrijden van, waarbij het dringen is aan de top. Doorn gaat wel aan de kop, maar heeft een wedstrijd meer gespeeld. De laatste wedstrijd niet meegerekend, hebben we één verliespuntje meer, dan de koploper (waarvan we al wel hebben gewonnen). Als dit zo doorgaat, wordt elke individuele wedstrijd belangrijk!
Voorlopig even rust zodat we weer op krachten kunnen komen om op 31 oktober te gaan vlammen tegen Castellum in Vleuten, waarvoor ik overigens dit keer niet als chauffeur wil fungeren, want die speurtocht heb ik vorig jaar al meegemaakt!
Hans Booij