door Hans BooijDat het niet zo veraf gelegen Vleuten toch elke keer weer een behoorlijke rit is, bleek afgelopen zaterdagavond weer eens toen het derde Doornse mannenteam moest aantreden tegen de plaatselijke badmintonclub Castellum. Vorig jaar waren we ook al in een tijdvretende zoektocht verwikkeld geraakt en dit keer meende chauffeur Ton dat een goed gesprek achter het stuur veel belangrijker is, dan de gedachten bij de weg te houden. De man die wekelijks blindelings naar Luxemburg rijdt voor zijn werk, miste de afrit Vleuten waardoor we in de verleiding kwamen om bij Breukelen het Chinese restaurant te bezoeken en de tegenstander te bellen dat het ‘iets’ later zou worden. Na wat slingerende bochten konden we de snelweg aan de andere kant toch weer vinden en zo kwamen we eigenlijk nog keurig op tijd in Vleuten aan.
Sorry, Chinees restaurant, volgende keer beter!
Ook in deze hal was de zo langzamerhand standaard oplossing om het inbrekersgilde dwars te zitten, weer van stal gehaald: via de sportzaal naar de kleedkamers.
Sorry, inbrekers!
Oh ja, de wedstrijd...
Het uiterst geroutineerde dubbel van Ton en ondergetekende mocht de spits weer afbijten en dat doen we altijd zeer geconcentreerd. De wedstrijd verliep vlekkeloos met geweldige hoogstandjes, splijtende smashes en uitgekiende dropballen.... in gedachten, dan. Het was helaas niet al te best wat we lieten zien, maar er werd toch gewonnen: 21-15, 19-21 en 21-19. En is dat niet wat de ware kampioen tekent? Slecht spelen, en toch winnen!|
Sorry, teamgenoten en toeschouwers!
Piet en Martijn trokken lering uit de eerste wedstrijd en stonden een stuk geconcentreerder te ballen. Met 21-17 en 21-13 trokken zij de partij vrij eenvoudig naar zich toe. En eindelijk heb ik eens gezien dat Martijn – die anders altijd precies weet wie waar staat en wat de stand is – zich ook wel eens vergist in de puntentelling en de scheidsrechter gelijk moet geven!
Sorry, scheidsrechter!
Op naar de singles! Ik mocht aantreden tegen de eerste heer van de tegenpartij. Na een vrij gelijkopgaande strijd tot halverwege de set merkte ik dat tegenstander Peter wat minder begon te lopen en wat meer begon te hijgen. Een teken dus om er nog een schepje bovenop te doen en nog wat sneller te gaan spelen. Dat bleek de genadeklap in de eerste set die met 21-10 eindigde. De tweede set gaf dezelfde handicap te zien, waar ik gretig misbruik van heb gemaakt en zo een stand van 21-13 bereikte.
Sorry, Peter!
Intussen hadden we er even een baan bij gekregen, zodat Ton en Piet tegelijk konden spelen. Wat ik van de wedstrijd van Ton heb kunnen zien (dat was vrij ver van onze plek af), zag het er weer op zijn “Tons” uit; beetje droppen, beetje crossen, wat dollen op de verkeerde momenten en dan toch nog winnen met 21-18 en 21-17.
Piet had een goede eerste set die met 21-15 werd gewonnen, wat hem tot de ontboezeming bracht dat het allemaal al in kannen en kruiken was. Ik durf zoiets nooit te zeggen, maar Piet was heel zelfverzekerd. Dat bleek dan ook in de tweede set die met ruime cijfers werd gewonnen: 22-20.
Sorry, Piet!
Martijn had net een nieuw racket waarmee hij nog harder kon slaan dan hij gewoonlijk al doet. Glunderend werd er nog even vermeld dat met dit racket een snelheidstest was gedaan, waaruit bleek dat de shuttle er met een vaartje van meer dan 400 km per uur was afgekomen. Menig deukje werd dan ook in de vloer geslagen. Verder een degelijke partij die gewonnen werd met 21-13 en 21-16.
Met 6-0 voorstaan en nog 2 dubbels te gaan, speelt best wel ontspannend, dus werden de resterende partijen in luchtige sfeer van onze kant afgewerkt. Dat uitte zich meer en meer in een paar mooie ballen die het net toucheerden en dan aan de goede kant – want van de tegenstander – neerkwamen. Dat we daarbij af en toe vergaten om ‘sorry’ te zeggen werd door één van onze tegenstanders absoluut niet gewaardeerd. Een kwinkslag van onze kant viel ook niet geheel in goede aarde, waardoor ik aan het eind van de partij Piet nog moest tegenhouden om zijn racket op andere dan voorgeschreven wijze te gebruiken. De setstanden waren 22-20 en 21-13.
Voor alle netballen en andere enigszins ‘toevallige’ punten bied ik hier nogmaals mijn oprechte excuses aan de tegenpartij aan: SORRY, SORRY, SORRY!
De wedstrijd kon daarna weer in goede sfeer verder gaan met een winstpartij van Ton en Martijn. Beiden waren blijkbaar nog onder de indruk van de vorige partij, waardoor ze de shuttle voldoende hoog over het net speelden, zodat die het net maar niet zou raken. Op die manier werd het toch nog een driesetter: 18-21, 21-14 en 21-18. Al met al dus een zeer ruime overwinning van 8-0. Dat genoegen hadden we nog niet gesmaakt.
In onze poule stonden we met 2 verliespuntjes achter op de 2 koplopers, maar omdat die de dag erop besloten om gelijk te spelen, leidt Doorn M3 nu in de poule. Alle wedstrijden zijn tot nog toe gewonnen en dat proberen we zo te houden.
En als Castellum uit Vleuten nog bij ons op bezoek komt:
Sorry, alvast!
